BEN ÖĞRENCİYDİM BİR KERESİNDE

Ders matematikti ve hoca tahtaya geometrik şekiller çizip X'si bulun diye sınıfa soruyordu sürekli. İnanılmaz sıkılmıştık. Müdahale etmem gerekiyordu. Arkadaşlarım küçük emrah ifadesiyle bana bakıyorlardı ve ben kayıtsız kalamazdım. Birşeyler yapmalıydım. Hoca yeni bir şekil çizdi rakamları açıları verdi ve sordu "X' si kim bulabilir". O sorusunu bitirir bitirmez ben el kaldırdım ve "Hocam, hocam. Ben benn" diye bağırmaya başladım. Benden başka el kaldıran kimse olmamıştı henüz ama ben yine de sanki amele pazarında adam toplamak için meydana yanaşmış kamyona atlamak için çırpınan amele gibi olduğum yerde yırtınıyordum. Hoca da şaşırmıştı. Haklıydı da, alışık değildi çünkü benim el kaldırmama. Sonunda "Evet LİVVARCİN, X'si buldun mu "dedi. Ben de " Evet hocam, orda bakın. Altta soru işaretinin hemen yanında" dedim. Sınıftakiler güldü. Çok mutlu görünüyodu arkadaşlarım. Ben de çok mutlu olmuştum. Sonra gözüm hocaya ilişti. İlginçti. Bütün sınıf gülüyodu, bir tek hoca olduğu yerde büst gibi duruyodu. Tedirgin olmuştum. Yaklaşmaya başladı. Anlamıştım (!).Hoca yaklaşmaya devam ediyordu. Benim yüzümdekigülen ifade yerini endişeye bıraktı. Hoca iyice yaklaşmıştı. Elindeki kitabı sırama bıraktı, sol eliyle benim sağ kulağımı tuttu sağ eliyle benim sol yanağıma tokat attı. Arkadaşlarım daha da çok gülmeye başladılar. Hata yaptığımı anlamıştım. Büyük bir gafletti. Böyle bir hocanın dersinde yapmamalıydım bunu...